Żaden porządny żołnierz nie powinien wykonywać poleceń jakiegokolwiek popychla Kaczyńskiego. Tak samo żaden porządny funkcjonariusz policji i służb nie powinien wykonywać poleceń degeneratów, których szeregowy poseł mianował na stanowiska ministerialne. 12 May 2023 17:52:43 Synonimy wyrażenia „funkcjonariusz partyjny” z podziałem na grupy znaczeniowe . Spis najistotniejszych kontekstów znaczeniowych dla wyrazów bliskoznacznych wyrażenia funkcjonariusz partyjny: » funkcjonariusz partyjny - w odniesieniu do polityki. funkcjonariusz partyjny » w odniesieniu do polityki. aktywista, członek partii, działacz, Translations in context of "uzbrojony funkcjonariusz" in Polish-English from Reverso Context: Uzbrojony funkcjonariusz policji ma obowiązek pomóc kobiecie w potrzebie. Funkcjonariusz, nie później niż 21 dni po przyjęciu dziecka na wychowanie i wystąpieniu do sądu opiekuńczego z wnioskiem o wszczęcie postępowania w sprawie przysposobienia dziecka albo po przyjęciu dziecka na wychowanie jako rodzina zastępcza, z wyjątkiem rodziny zastępczej zawodowej, może złożyć pisemny wniosek o wypłacenie Translations in context of "Żaden funkcjonariusz" in Polish-English from Reverso Context: Żaden funkcjonariusz nie został skazany ani ukarany za zabicie lub zranienie protestujących. lirik semoga bahagia menempuh hidup yang baru. - Zostałam przekreślona, próbowano mnie zastraszyć – mówi major Magdalena E., była funkcjonariusz kontrwywiadu wojskowego. Ta młoda kobieta walczyła w Afganistanie i rozpracowywała rosyjskich szpiegów. Badała czy tłumaczka z otoczenia Antoniego Macierewicza współpracowała z rosyjskim wywiadem. Po wygranych przez PiS wyborach została ukarana przez ludzi szefa MON i musiała odejść ze służby. Major Magdalena E., dziś już poza służbą, po raz pierwszy zgodziła się na wywiad przed kamerą. Spotkała się z Maciejem Dudą i Łukaszem Rucińskim, dziennikarzami "Superwizjera" TVN. MAJOR KONTRWYWIADUZ panią major umawiamy się w jednym z warszawskich apartamentowców, gdzie będziemy nagrywać rozmowę. Na spotkanie przychodzi elegancka, drobna blondynka. Jest po trzydziestce, wygląda młodziej. Na pierwszy rzut oka trudno uwierzyć, że w Służbie Kontrwywiadu Wojskowego przepracowała dziewięć lat, pokonując w tym czasie kilka stopni wojskowej kariery aż do stopnia majora. Jeszcze niedawno z bronią w ręku tropiła w Afganistanie talibów, przeżyła atak na polską bazę w Ghazni, a po powrocie do kraju podejmowała się niebezpiecznych misji, w których z sukcesami namierzała rosyjskich szpiegów. Wiemy o co najmniej dwóch osobach, które dzięki pracy major Magdaleny E. stanęły przed sądem. Co najmniej, bowiem większość sukcesów oficer jest utajniona. Pani major była za swą pracę odznaczana i nagradzana, także przez sojuszników służby przyjmował ją w 2007 roku Antoni Macierewicz i, paradoksalnie, jej kariera została przerwana, kiedy ekipa Macierewicza wróciła do MON. Magdalenę E. zdegradowano, wytoczono postępowanie dyscyplinarne. Musiała odejść ze Duda, Łukasz Ruciński: Kim Pani jest?- Na pewno jestem majorem. Sąd stwierdził, że bezpodstawnie obniżono mi stopień. A w postępowaniu dyscyplinarnym nie dano mi szans na Pani zaczęła pracować w SKW?- Miałam 24 lata. Chciałam iść do wojska, marzyłam głównie o lotnictwie. Jednak w pewnym momencie uczelnie wojskowe wstrzymały rekrutację. Trafiłam do innej uczelni i koniec końców do wojskowego Pani odeszła ze Służby Kontrwywiadu Wojskowego?- Musiałam odejść przez to, co się wydarzyło (degradacja – red.) i dlatego, że nie akceptowałam obecnej polityki zarządzania firmą. Nie widziałam tam miejsca dla siebie. Decyzja o odejściu nie była łatwa, bo w pracę byłam zaangażowana. To był kawał mojego Pani służbę w 2007 roku, gdy szefem SKW był jej twórca, wtedy wiceminister obrony narodowej Antoni Macierewicz. Wstąpiła Pani do kontrwywiadu ze względu na swoje polityczne przekonania?- Absolutnie nie. Polityka nigdy mnie nie interesowała ani nie interesuje. Ale polityka – niestety - zainteresowała się jaki sposób?- Po zmianie rządu zastosowano różnego rodzaju zabiegi, by pozbyć się ze służby osób niewygodnych dla obecnej ekipy. Używano postępowań dyscyplinarnych i innych. Także wobec mnie wszczęto takie postępowanie dyscyplinarne, a także kontrolne. Celem było zastraszenie, wywarcie na mnie presji. Po dziewięciu latach służby uznałam więc, że nie ma tam dla mnie Pani sobie z tym radziła?- Były trudne momenty. Nie tylko dla mnie, nieprzyjemne sytuacje spotkały nawet mojego adwokata. To był rok wycięty z życia. Dużo ludzi się ode mnie odwróciło, bo zostali zastraszeni. Ale w końcu trzeba było wstać z kolan, otrzepać kurz i walczyć o swoje. Walczyć trzeba do końca."Łowczyni szpiegów odchodzi z wojska". Reportaż - część I / Wideo: tvn24 DEGRADACJAMajor Magdalena E. swoją walkę przeniosła do sądu. Uznała, że powód jej degradacji i postępowania dyscyplinarnego był tylko pretekstem, żeby się jej pozbyć. O co poszło?W listopadzie 2015 roku, kiedy pracowała już w Centrum Eksperckiego Kontrwywiadu NATO, kontynuowała porzuconą przez nowe kierownictwo SKW operacją uwolnienia polskiego żołnierza z więzienia na Białorusi. O tajnej operacji, która miała polegać na wymianie polskiego żołnierza na białoruskiego szpiega, wiedzieli między innymi prezydent Andrzej Duda i minister koordynator służb specjalnych Mariusz to szef Służby Kontrwywiadu Wojskowego ukarał Magdalenę E. degradacją, zarzucając między innymi samowolę i ukrywanie operacji przed przełożonymi po zmianie władzy w 2015 roku."(…) Obwiniona postąpiła wbrew podstawowym zasadom działania służb mundurowych, których skuteczność działania uzależniona jest od zachowania hierarchii. Decyzje w tego rodzaju służbach są podejmowane przez wyższych przełożonych, zaś rolą podwładnych jest wykonywanie poleceń, przekazywanie istotnych informacji przełożonym i zgłaszanie inicjatywy działania, nie zaś podejmowanie działań w sposób samowolny" – napisał Piotr Bączek, szef SKW w jawnej decyzji o ukaraniu pani czym polegała „samowola” pani major w sprawie uwolnienia polskiego oficera? W jawnym uzasadnieniu kary dyscyplinarnej czytamy że major w grudniu 2015 roku miała się spotkać z konsulem z Grodna, a także, że na własną rękę utrzymywała kontakty z rodziną więzionego oficera. Rzecznik dyscyplinarny SKW zarzucił jej, że prowadziła sprawę przetrzymywanego żołnierza jako "osoba nieuprawniona", jej działania były "bezprawne", zaś operację jego uwolnienia traktowała jako "autorską" i "ukryła" ją przed przełożonymi z tak komentuje Marek Biernacki, były koordynator służb specjalnych, który do dnia przejęcia władzy przez rząd premier Beaty Szydło nadzorował operację uwolnienia kapitana. - Osobiście poprosiłem panią major, że mimo że to nie jest już jej kierunek działania, to jednak musi się zajmować i opiekować rodziną polskiego oficera. Uważałem, że pomoc dla rodziny jest sprawą dodaje: - Kara była bezpodstawna i absurdalna. Bowiem degradacja polskiego oficera bez przestępstwa kryminalnego jest cofnięciem się do komuny i to takiej głębokiej komuny, która w ten sposób traktowała żołnierzy koordynator interweniował w sprawie major u prezydenta Andrzeja Dudy i w Biurze Bezpieczeństwa Narodowego. Biernacki zarzucał Macierewiczowi, że powołany przez niego szef SKW dokonał na Magdalenie E. "polityczno- prywatnej zemsty".Przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym w Warszawie Magdalena E. wygrała pierwszą – nieprawomocną - batalię z ludźmi Macierewicza. Sąd uznał, że kara dyscyplinarna obniżenia stopnia jest bezprawna. Zaś w trakcie postępowania dyscyplinarnego major nie dano możliwości obrony, nie pozwolono na przesłuchanie świadków zgłaszanych przez właśnie z jawnych dokumentów, które przedstawiono przed sądem, dowiedzieliśmy się o szczegółach przebiegu służby Magdaleny E. w Afganistanie i o jej zasługach. Magdalena E. brała udział w walkach zbrojnych z talibami w ramach Polskiego Kontyngentu Wojskowego i spędziła w Afganistanie dwie zmiany – 12. i 13. - w latach 2012–2013. Jak ustaliliśmy, jej zadaniem było chronienie polskiego kontyngentu. Likwidowała magazyny broni, zdobywała informacje o możliwych zamachach. Codziennie ryzykowała Radziszewska, posłanka PO w latach 2011-2015, zasiadała w komisji ds. służb specjalnych i poznała Magdalenę E. osobiście, kiedy komisja wyjechała do Afganistanu obserwować, jak pracuje kontrwywiad. Posłanka była świadkiem operacji przeprowadzonej przez major, która ze swoich źródeł dowiedziała się o ukrytym w górach magazynie broni i materiałów wybuchowych należących do To było źródło Magdy, przygotowanie Magdy, dowodzenie Magdy. Akcja wyjazdowa, helikopterami z żołnierzami polskimi, amerykańskimi i ze wsparciem afgańskim. Okazało się, że źródło mówiło prawdę (…). Cała akcja zakończyła się sukcesem, znaleziono materiały wybuchowe – wspomina dziś Pani robiła w Afganistanie?- Wykonywałam powierzone mi zadania. Jeżeli chodzi o ochronę i osłonę kontrwywiadowczą polskiego kontyngentu, pracę wywiadu – są to kwestie niejawne. Nie będę o tym szczegółowo Elżbieta Radziszewska opowiedziała nam o Pani akcji, w której likwidowała pani magazyn broni talibów. Jak Pani tego dokonała?- Wykonywałam swoje zadania najlepiej, jak potrafiłam. Cieszę się, że jest taka opinia, ale nie robiłam nic więcej ponad to, co wykonywał cały zespół w Pani wiele odznaczeń, także od sojuszników Polski. Za co?- Dla każdego żołnierza, funkcjonariusza, pracownika wojska ważne jest, że zostaje zauważony i otrzymuje odznaczenie, a szczególnie odznaczenie ISAF (ang. International Security Assistance Force, czyli Międzynarodowe Siły Wsparcia Bezpieczeństwa – red.). Najważniejsze jednak jest wiedzieć, dlaczego każdy z nas znalazł się w Afganistanie, jakie ma zadania i wykonać je jak najlepiej. A przede wszystkim wrócić do domu. Bo nie wszystkim się to na Panią wpłynęła ta wojna?- Nie żałuję, że tam pojechałam. Gdybym mogła kiedykolwiek wrócić w rejon takich działań, jak w Afganistanie, na pewno znów podjęłabym taką Panią wojna?- Kręciła mnie moja Pani w męskim otoczeniu. Drobna, atrakcyjna blondynka. Jak reagowali na Panią mężczyźni, żołnierze – podwładni, koledzy, przełożeni?- To było jak codzienna walka z wiatrakami. Funkcjonowanie kobiety w takim środowisku nie jest łatwe. Ale wszystko było kwestią dogadania się zespołu i jego się dogadać? - Nie wiem. O to trzeba by już zapytać Pani atak na polską bazę w Ghazni. Co się wtedy działo?- Byłam w campie, po swojej pracy. Szłam akurat pod prysznic, kiedy spadła „sto siódemka” czyli rakieta. Komunikat: „Uwaga! Atak!”, zabrakło jednego słowa: „ćwiczenia”. Wróciłam po broń i telefon komórkowy do campu. O tym, co robiłam dalej, nie chcę opowiadać. Wielki szacunek dla żołnierzy, którzy od razu zareagowali i dzięki temu udało się zmniejszyć straty. Największym szczęściem dla mnie było to, że po trzech dniach od ataku mogłam w końcu dotrzeć pod Pani wróciła po Afganistanie?- Tam, skąd wyjechałam. Czyli do SKW."Łowczyni szpiegów odchodzi z wojska". Dyskusja - część I / Wideo: tvn24 ROSYJSCY SZPIEDZYPo powrocie z wojny w 2013 roku przed Magdaleną E. postawiono nowe zadania. Trafiła do zespołu zajmującego się namierzaniem szpiegów. Przede wszystkim rosyjskich. Ustaliliśmy, że wraz z innymi funkcjonariuszami rozpracowała co najmniej dwa nagłośnione major wciąż obowiązuje tajemnica, nie może zdradzać szczegółów swojej pracy. Nam udało się ustalić, że pierwszy z nich to Piotr C., żołnierz współpracujący z rosyjskim GRU. W Polsce przez wiele lat służył w nieistniejącym już 36. Specjalnym Pułku Lotnictwa Transportowego, który odpowiadał za loty najważniejszych osób w państwie. Miał dostęp do danych oficerów polskiego lotnictwa, kluczy i haseł obowiązujących w polskich bazach lotniczych. Magdalena E. rozpracowała go w 2014 roku. Lecz wtedy prokuratura ogłosiła mu tylko część zarzutów i zrezygnowała z wniosku o areszt. Piotr C. zniknął. Złapano go dopiero po dwóch rosyjski szpieg, rozpracowany przez major E., to podpułkownik Zbigniew J. – pracownik MON. Za strategiczne informacje miał dostawać pieniądze od Rosji. Sąd skazał go na sześć lat więzienia za TŁUMACZKAKolejnym zadaniem, jakie postawili przed panią major jej przełożeni, to sprawa tłumaczenia raportu z likwidacji Wojskowych Służb Informacyjnych. I to właśnie ona mogła być początkiem końca jej kariery. Przypomnijmy – kiedy w 2007 roku Antoni Macierewicz likwidował WSI, a w ich miejsce tworzył Służbę Kontrwywiadu Wojskowego, z całej operacji powstał raport. SKW błyskawicznie zleciła przetłumaczenie pełnego cennych informacji dokumentu na język śledził Piotr Pytlakowski, dziennikarz tygodnika "Polityka". - Po kilku miesiącach przetłumaczony raport z likwidacji WSI publikuje rosyjski portal zajmujący się służbami specjalnymi. Pytany przez polskich dziennikarzy, w jaki sposób tak szybko go zdobył, szef portalu odpowiada, że to dzięki polskim przyjaciołom – wspomina Czy faktycznie była potrzeba tłumaczenia na rosyjski tego raportu? Czym to było umotywowane? Dlaczego zrobiono to tak błyskawicznie? – zastanawia się służby mogły tylko zacierać ręce. - Jeden z oficerów będących reprezentantem państwa, które bardzo mocno współpracowało ze stroną rosyjską, podzielił się ze mną następującą refleksją: Nawet pan nie wie, jak dużo zawdzięczamy publikacji tego raportu. A zwłaszcza w języku rosyjskim. To dla nas był rodzaj podręcznika, pozwalający zweryfikować nasze przypuszczenia co do sposobu działania wojskowych służb specjalnych RP – opowiada nam generał Piotr Pytel, były szef jaw zaczęły wychodzić kolejne informacje. Okazało się, że zlecenie tłumaczenia raportu na język rosyjski powierzono Irinie O. To z pochodzenia Rosjanka, a prywatnie żona polskiego opozycjonisty Marka Z., po 1989 roku pracownika MSZ i konsula na zagranicznych się też informacje, że miała wchodzić do SKW bez specjalnego, wcześniejszego sprawdzenia, czy może być powiązana z obcymi 2013 roku w SKW zaczęło analizować, kim jest Irina O., czy mogła mieć związki z obcymi wywiadami i jakie były okoliczności zlecenia jej tłumaczenia raportu. Powołano specjalny zespół. W jego skład weszła właśnie Magdalena Czy to pani major rozpracowywała Irinę O.? – pytamy Tomasza Należała do zespołu, który takimi sprawami się interesował – odpowiada Siemoniak (PO), który w latach 2011–2015 był ministrem obrony narodowej i nadzorował nie ma wątpliwości, że sprawdzanie tłumaczki mogło być powodem późniejszych kłopotów Magdaleny E. - Ludzie Macierewicza uznali, że to jest osoba w takie prace zaangażowana – tłumaczy stwierdził, że Irina O. faktycznie miała nie zostać formalnie sprawdzona przed dopuszczeniem jej do niejawnych materiałów. Mimo to dostała przepustkę i poruszała się po siedzibie SKW. Zaczęto też badać, czy tłumaczka współpracowała z pierwszej fazie postępowania SKW (kierowana wtedy przez generała Pytla) przekazała informacje o tej sprawie posłom z sejmowej komisji ds. służb specjalnych. Zdaniem ówczesnego szefa komisji Stanisława Wziątka (SLD) wnioski były jednoznaczne. – Materiały trafiały do tłumaczki, do osoby, która nie została sprawdzona i która moim zdaniem miała bezpośrednie kontakty z rosyjskimi służbami – mówił wtedy i Sprawiedliwość utrzymywało natomiast, że nie doszło do naruszenia prawa, a z zawartych z Iriną O. umów wynika, iż nie miała dostępu do niejawnych dokumentów. Część ówczesnego Sejmu żądała powołania komisji śledczej. Tak się nie stało. Tomasz Siemoniak zapowiedział wtedy, że do premiera Donalda Tuska trafi analiza dotycząca tłumaczenia raportu przez Irinę Taka analiza oczywiście została opracowana i przekazana. Była to istotna kwestia z punktu widzenia bezpieczeństwa narodowego – mówi nam dziś gen. tym jednak sprawa Iriny O. się zakończyła."Łowczyni szpiegów odchodzi z wojska". Reportaż - część II / Wideo: tvn24 TW "JAN"W jaki sposób Rosjanka, Irina O., znalazła się w Polsce i w otoczeniu Antoniego Macierewicza? W Instytucie Pamięci Narodowej przeczytaliśmy akta jej i jej męża Marka Z. Okazało się, że Irina O., zanim stała się obywatelką Polski, do upadku komunizmu pracowała w państwowej instytucji kontrolowanej przez służby specjalne Związku Podjęła pracę w Inturiście, jako przewodniczka i tłumaczka. A Inturist, to każdy fachowiec od służb specjalnych powie, był w Związku Radzieckim instytucją kompletnie zinfiltrowaną przez służby, przez KGB – opowiada redaktor Pytlakowski, który także interesował się przeszłością Iriny czy tłumacze Inturistu opiekowali się wszystkimi cudzoziemcami, którzy przyjeżdżali do ich kraju. Według Pytlakowskiego w ten sposób Irina O. poznała Leszka Ż. byłego tajnego współpracownika Służby Bezpieczeństwa o pseudonimie "Jan". Leszek Ż. wyjeżdżał do Związku Radzieckiego jako krytyk akt w IPN dowiedzieliśmy się szczegółów. "Janem" w latach 70. i 80. osobiście kierował generał brygady Krzysztof Majchrowski, wieloletni funkcjonariusz Departamentu III Ministerstwa Spraw Wewnętrznych PRL, a od 1987 do 1990 r. dyrektor tego departamentu. Z dokumentów IPN wynika, że Majchrowski zlecał Leszkowi Ż. donoszenie zarówno na najsłynniejszych literatów, Stanisława Barańczaka i Tomasza Jastruna, jak i na młodych opozycjonistów pojawiających się na cyklicznych spotkaniach i dyskusjach. Leszek Ż., czyli TW "Jan", rozpracowywał Marka Z. – wtedy studenta Uniwersytetu Z. i Antoni Macierewicz obracali się w tych samych kręgach towarzyskich w czasach działalności opozycyjnej w 1989 r. Irina O. przyjeżdża do Polski. Leszek Ż. poznaje ją wtedy z Markiem Z. Pół roku później Irina i Marek pobierają się. Następnie Rosjanka dostaje stały pobyt i obywatelstwo Leszka Ż. o jego znajomość z Iriną. - Ja jej od lat nie widziałem. Wiem, że są jakieś podejrzenia wobec Iriny, ale ja nie mam pojęcia o tych podejrzeniach. Nie chcę w to już wsadzać palców – starań nie udało nam się dotrzeć do Iriny O. Osoby, z którymi się spotykała w Polsce, twierdzą, że mają tylko jej e-mail. Napisaliśmy wiadomość, ale do dziś nie uzyskaliśmy odpowiedzi. Jej mąż, Marek Z., piastuje stanowisko w ambasadzie RP w Moskwie. Do niego też Mojej żony nie ma w Moskwie. Jeżeli coś jej dotyczy, to sama może reagować. Ja nic nie mogę na to poradzić. Mąż nie odpowiada za żonę, ani żona nie odpowiada za męża. Ja się nie interesuję sprawami, którymi zajmuje się moja żona. Do widzenia – powiedział Z. i rozłączył W CEK NATO W październiku 2015 roku - dokładnie wtedy, kiedy PiS wygrało wybory, ale jeszcze przed zmianą rządu - major Magdalena E. decyzją swoich ówczesnych przełożonych zaczęła służbę w Centrum Eksperckim Kontrwywiadu NATO. To była samodzielna instytucja przy Służbie Kontrwywiadu Wojskowego, stworzona wspólnie przez Polaków i Słowaków. Jej zadaniem miało być monitorowanie zagrożeń na wschodzie i szkolenie E. znalazła się tam wraz ze swoimi szefami, którzy odpowiadali za pracę zespołu analizującego sprawę Iriny O. i tłumaczenia raportu z weryfikacji WSI. W nocy z 17 na 18 grudnia do CEK NATO wkroczył Bartłomiej Misiewicz, ówczesna prawa ręka Antoniego Misiewicza, jako jego specjalny wejście do CEK NATO Misiewicz tłumaczył tym, że ówczesnemu szefowi Centrum zawieszono dostęp do niejawnych informacji, a mimo to nie chciał on opuścić siedziby Krzysztof Dusza został przez MON odwołany tydzień przed wejściem Misiewicza do warszawskiej siedziby Centrum. Wszczęto wobec niego postępowanie kontrolne, jeśli chodzi o dostęp do informacji niejawnych, co czasowo zawiesza dostęp do takich informacji. Płk Dusza odpowiadał wtedy, że uważa odwołanie za nieskuteczne, bo nie otrzymał decyzji ministrów obrony Polski i Słowacji, a taki jest towarzyszyli żołnierze Żandarmerii Wojskowej. Rozpruli sejfy byłych szefów SKW i Magdaleny E. Czy były inne powody tak gwałtownego wejścia do CEK NATO?- Nie wiem. O to już proszę zapytać pana Misiewicza – mówi Magdalena początku sierpnia zwróciliśmy się do MON z prośbą o rozmowę z ministrem Macierewiczem i Piotrem Bączkiem – szefem SKW. Przedstawiliśmy zagadnienia, które chcieliśmy poruszyć i pytania, jakie chcieliśmy zadać. Pytania ponowiliśmy na początku października. Mimo kontaktów z panią rzecznik MON do dziś nie doczekaliśmy się żadnej E. wygrała w pierwszej instancji i dalej przed sądami walczy o prawomocne przywrócenie jej stopnia majora, a także o pełne cofnięcie – niesłusznej jej zdaniem – kary dyscyplinarnej za pomoc rodzinie więzionego na Białorusi kapitana z Pani za służbą?Magdalena E.: Za pracą... Bo czy to jest ta sama służba, to nie jaką pracą?- Dokładnie za tą, jaką powinna się zajmować Służba Kontrwywiadu Wojskowego. Chociażby za łapaniem szpiegów. Ale honor ma się Duda (@ Łukasz Ruciński (@ "Superwizjer" TVN"Łowczyni szpiegów odchodzi z wojska". Dyskusja - część II / Wideo: tvn24 *****Po zapowiedziach emisji reportażu, w sobotę 2 grudnia, na kilka godzin przed rozpoczęciem programu "Superwizjer" w TVN24, Ministerstwo Obrony Narodowej opublikowało poniższy komunikat:"W związku z zapowiedzią emisji programu Superwizjer pt. "Łowczyni Szpiegów" w telewizji TVN24, Służba Kontrwywiadu Wojskowego informuje, że osoba, która wypowiada się w zwiastunie programu odeszła ze służby na własną prośbę i w skutek postępowania dyscyplinarnego została uznana za winną podejmowania nielegalnych działań operacyjno-rozpoznawczych bez zgody przełożonych i na szkodę służby. Działania te były prowadzone w tajemnicy przed polskimi służbami, poza granicami kraju i godziły w bezpieczeństwo państwa polskiego oraz zagrażały polskim żołnierzom realizującym zadania specjalne. Sytuacje takie stanowią poważne odstępstwo od kanonu działań służb specjalnych, stwarzają bardzo poważne zagrożenie i nie będą związku z tym, toczy się postępowanie przeciwko tej osobie przed prokuraturą z art. 231 § 1 kk, czyli o nadużycie uprawnień służbowych. Wszelkie wypowiedzi tej osoby należy traktować jako realizację linii obrony i próbę wpływania na rozstrzygnięcie MON zwraca także uwagę, że wbrew nieprawdziwym twierdzeniom, od lat rozpowszechnianym przez środowisko WSI, raport z likwidacji WSI jest dokumentem jawnym i został przetłumaczony na wszystkie języki kongresowe. Osoba tłumacząca raport na język rosyjski tłumaczyła dokument jawny po odtajnieniu raportu przez Prezydenta RP i nie uczestniczyła w żadnych niejawnych związku z faktem, iż w/w sprawy są przedmiotem licznych manipulacji medialnych, a z uwagi na niejawność szczegółów, nie wszystkie informacje mogą zostać przestawione opinii publicznej, zwracamy się z prośbą do przedstawicieli mediów o zachowanie szczególnej staranności i rzetelności".*****O to, czy przeciwko major faktycznie toczy się śledztwo - jak podaje MON w komunikacie - spytaliśmy w sobotę jej Na dzisiaj major Magdalena E. nie ma żadnych ogłoszonych zarzutów. Zatem nie toczy się przeciwko niej żadne postępowanie karne - oświadczył mecenas Antoni Kania-Sieniawski. PGZ, czyli państwowa firma zbrojeniowa, która miała przenieść polskie wojsko na wyższy poziom nowoczesności, stała się dostarczycielem stanowisk dla ludzi bliskich Antoniemu Macierewiczowi. Bywa, że skompromitowanych, jak Krzysztof Badeja. Wiadomość o zatrudnieniu pułkownika Krzysztofa Badei w biurze odpowiadającym za bezpieczeństwo Polskiej Grupy Zbrojeniowej była z gatunku bombowych. Poruszyła nie tylko jego znajomych z wojskowego kontrwywiadu, ale i posłów opozycji z byłym szefem MON Tomaszem Siemoniakiem na czele. W wysłanym do Antoniego Macierewicza zapytaniu poselskim poprosił o wyjaśnienie, jak to się stało, że taka osoba jak płk Badeja znalazła zatrudnienie w PGZ, kto go rekomendował i czy dostał dostęp do tajemnic? Pytania jak najbardziej zasadne, biorąc pod uwagę fakty, o których przypomina Siemoniak: „żołnierz ten podczas wykonywania w Polskim Kontyngencie Wojskowym Afganistan czynności służbowych z ramienia Służby Kontrwywiadu Wojskowego doprowadził się do stanu upojenia alkoholowego”. Z tego powodu „został w trybie natychmiastowym relegowany z teatru działań”, a „problemy z nadużywaniem alkoholu dotknęły tego oficera także podczas służby w PKW Irak”. Były szef MON dotąd nie dostał odpowiedzi na swój list. – Obecność Badei w PGZ jest niesłychanie demoralizująca, przede wszystkim dla służb. Bo pokazuje dobitnie: nieważne, że się skompromitował, ważne, że wiedział, z kim trzymać – komentuje Siemoniak. Badeja, jako były oficer peerelowskiej Wojskowej Służby Wewnętrznej, a zarazem jeden ze współtwórców słynnego raportu o działalności Wojskowych Służb Informacyjnych, wiedział to od dawna. Sami swoi Zatrzymajmy się na chwilę przy samej PGZ. To konglomerat ponad 60 spółek zależnych, zatrudniających 17,5 tys. osób, i mającej ponad 5 mld zł rocznego obrotu. PiS po przejęciu władzy uczynił ze spółki kluczowy element strategii dotyczącej obronności. Nadzór nad nią już na początku rządów Beaty Szydło przeszedł z Ministerstwa Skarbu do Ministerstwa Obrony. – PGZ miała przejąć większość zamówień wojskowych, bo rząd stwierdził, że są tak ważne, iż trzeba je skupić w rękach państwa, rezygnując z prywatnych – tłumaczy Marek Świerczyński, analityk ds. bezpieczeństwa POLITYKI INSIGHT. MON miało więc de facto zamawiać u siebie i dostarczać bojowe drony, samochody terenowe, autobusy, ale też paląco potrzebny wojsku system zarządzania polem walki (BMS). Do tej pory nic z tego nie wyszło. Za to na innym polu – zatrudniania ludzi związanych z Macierewiczem – spółka odnosi same sukcesy. Może z wyjątkiem Bartłomieja Misiewicza, który po tym, jak wiosną załamała się jego kariera w MON, próbował znaleźć bezpieczną przystań właśnie w PGZ. Jego praca na stanowisku pełnomocnika zarządu do spraw komunikacji trwała tylko trzy dni. Gdy sprawa, a przede wszystkim sięgająca 50 tys. zł pensja, stała się głośna, Misiewicz odszedł z PGZ, a dzień później także z PiS. Dziś w zarządzie firmy znajdziemy Macieja Lwa-Mirskiego, który obok swego ojca Andrzeja jest jednym z najbardziej zaufanych prawników szefa MON. Mirski junior 10 lat temu zasiadał w komisji weryfikacyjnej WSI, brał też udział w głośnym wtargnięciu do siedziby CEK NATO w grudniu 2015 r. Wiceszefową rady nadzorczej jest mecenas Konstancja Puławska, córka innego z „zaufanych” – adwokata Waldemara Puławskiego, kolejnego człowieka Macierewicza z przeszłością w peerelowskim aparacie represji (pod koniec lat 80. kierował Prokuraturą Rejonową Warszawa Praga Południe), który dziś z jego nadania, jako zastępca prokuratora generalnego, nadzoruje wojskowy pion prokuratury. Niedawno do PGZ trafił też Robert Gut. Prosto ze Służby Kontrwywiadu Wojskowego, gdzie na stanowisko dyrektora biura administracyjnego ściągnął go Piotr Bączek. W Grupie pracuje też inny niedawny funkcjonariusz kontrwywiadu Piotr Brzeziński, który w 2007 r., tuż przed przejęciem rządów przez PO jako zastępca naczelnika Biura Ewidencji i Archiwum SKW, miał wydać polecenie dokonania tzw. sprawdzeń w bazie danych służby, a także dopuścił do wniesienia do archiwum SKW sprzętu komputerowego, na który skopiowano tajne dane. Zdaniem prokuratury w obu przypadkach naruszył prawo. Śledczy postawili mu zarzut działania na szkodę interesu publicznego – jednak w 2012 r. nagle zrezygnowali z oskarżenia i umorzyli śledztwo, nie dopatrując się przestępstwa. Jednak w tym towarzystwie nie ma chyba nikogo, kto swoim życiorysem dorównałby Krzysztofowi Badei. Już samo to, że pierwsze lata wojskowej kariery spędził w Wojskowej Służbie Wewnętrznej, instytucji kontrwywiadowczej uznanej w ustawie o IPN i lustracyjnej za część aparatu bezpieczeństwa PRL, a przez polityków PiS za organizację niemal przestępczą, czyni go wyjątkowym. Niedawno pracę w prezydenckim Biurze Bezpieczeństwa Narodowego stracił w trybie nagłym płk Czesław Juźwik, gdy „Gazeta Polska” napisała, że w latach 1983–90 był „oficerem komunistycznego kontrwywiadu wojskowego WSW”. Do tej samej WSW dwa lata po płk. Juźwiku wstąpił płk Krzysztof Badeja. Jednak „Gazeta Polska” o tym raczej nigdy nie napisze – Badeja to oficer zasłużony dla Macierewicza i Bączka, których pismo to od dawna wspiera. W dywizji telewizyjnej Służbę w WSW rozpoczął w połowie lat 80. od trwającego dziewięć miesięcy kursu kontrwywiadowczego w Centrum Szkolenia WSW im. Feliksa Dzierżyńskiego w Mińsku Mazowieckim. Miał wtedy 25 lat, był oficerem po toruńskiej szkole artylerii i aż do 2004 r. w jego zawodowym życiu nie działo się zbyt wiele. Niedługo po ukończeniu kursu trafił do wydziału kontrwywiadu odpowiedzialnego za ochronę nieistniejącej już 1. Warszawskiej Dywizji Zmechanizowanej w Legionowie, by w końcu zostać jej szefem. W PRL dywizja służyła za wizytówkę ludowej armii, do której w pierwszej kolejności trafiał nowy sprzęt. Była też obowiązkowym punktem programu podczas wizyt przedstawicieli bratnich armii i przywódców. Stąd zwana była jednostką telewizyjną. – To, ale i bliskość Warszawy sprawiały, że nie trafiał tam byle kto. Trzeba było mieć jakieś wsparcie – twierdzi oficer kontrwywiadu z wieloletnim stażem. Co było zadaniem oficera kontrwywiadu w takiej jednostce? – Większość spraw była prozaiczna: ktoś kradnie paliwo, ktoś kręci przy przetargach, coś wynosi ze stołówki, ale też pije albo zbyt hucznie się bawi nie tam, gdzie powinien – tłumaczy jeden z byłych oficerów z wydziału kontrwywiadu WSI w Legionowie. Jak mówią byli koledzy, szczególnie w tych ostatnich sprawach Badeja lubił dużo wiedzieć. Opisują go jako osobowość dość skomplikowaną i raczej niezbyt lubianą. – Był inteligentny i bystry, ale ze skłonnością do konfabulacji. – Lizusowski wobec przełożonych, bezwzględny dla podwładnych. Wielu się go bało, bo uchodził za nie do ruszenia – charakteryzuje były współpracownik Badei. Pnąc się po szczeblach kariery, Badeja zaliczył epizod w kolejnej instytucji, którą jego mocodawcy z PiS uważają za siedlisko zła: w 1990 r. skończył roczne studia w podległej MSW Akademii Spraw Wewnętrznych. Ale rozgłos w wojsku zdobył dopiero w 2004 r. Nie była to jednak ta popularność, na której mu zależało. Stan agonalny Latem 2004 r., w ramach III zmiany polskiego kontyngentu, wyjechał do Iraku. Został oficerem odpowiedzialnym za bezpieczeństwo polskiej brygady (jednej z dwóch, obok ukraińskiej, tworzącej tzw. polską dywizję, czyli Wielonarodową Dywizję Centrum Południe). Czas w polskiej strefie był gorący, trzy miesiące wcześniej Irak opuścili wspierający nas Hiszpanie, trwało powstanie tzw. Armii Mahdiego, a polscy żołnierze dopiero stoczyli bitwę w obronie ratusza w Karbali. Mieście, w którym stacjonowało dowództwo brygady, o której bezpieczeństwo miał dbać Badeja. Jeden z oficerów służących wówczas w Iraku do dziś pamięta, że nawet jak na warunki wojskowe pułkownik zaliczył mocne wejście w misję: – Przyjechał w lipcu, by przejąć obowiązki od poprzednika. Przejmował tak, że po trzech dniach trzeba było wzywać pomoc lekarską. Trafił do polskiego szpitala w Karbali w stanie zapaści, odwodniony. Polscy medycy wiedząc, z kim mają do czynienia, woleli przerzucić problem dalej. – Wezwali amerykański MEDEVAC, czyli zespół ewakuacji medycznej, który zabrał go śmigłowcem do szpitala w Bagdadzie. Amerykanie postawili go tam na nogi i powiedzieli, że ma iść precz, bo oni tam zajmują się rannymi, a nie pijącymi. Badeja nie miał się gdzie podziać, kilka dni spędził w poczekalni i wydzwaniał do nas, błagając, by go stamtąd zabrać do bazy – wspomina nasz rozmówca. W tym czasie w sztabie polskiej dywizji zapadła decyzja o odesłaniu kłopotliwego oficera do Polski. Był już nawet przygotowany następca, który miał przylecieć z kraju i go zastąpić, ale nagle okazało się, że Badeja ma zostać. Wstawił się za nim ówczesny wiceszef WSI. Sprawie – jak mówią żołnierze – ukręcono łeb. Ledwie trzy miesiące później polski kontrwywiad w Karbali znów został postawiony na nogi z powodu Badei. – Odebrałem telefon z dowództwa polskiej brygady, że od trzech dni nie ma kontaktu z pułkownikiem. Czwartego dnia żołnierze wyważyli drzwi do jego pokoju i wtedy okazało się, że leży w łóżku bez kontaktu – opowiada oficer. W sztabie polskiej brygady zapanowała konsternacja, bo w tym samym pokoju Badeja trzymał tajne materiały, które trzeba było w trybie pilnym zabezpieczać. Tym razem wylądował w polskim szpitalu, z czego korzyść była taka, że gdy odzyskał świadomość i dowiedział się, co się stało, odłączył kroplówki, obsztorcował personel i wyszedł. Znów zapadła decyzja o rotacji i znów ją cofnięto po interwencji z centrali WSI w Warszawie. Nikt nie poniósł żadnych konsekwencji. Kolega Badei z Iraku: – Pił na zasadzie – pijemy, aż padniemy. Mam wrażenie, że w ogóle nie nadawał się do służby w misjach, bo źle znosił towarzyszący im stres. Na służbie u Antoniego Minęło 9 lat, po rządach PiS nastały rządy PO i Badeja znów wyjechał – już jako oficer SKW. Tym razem do Afganistanu w ramach XIII zmiany. I znów zaniemógł. Tym razem sprawa stała się publiczna. Media pisały o polskim oficerze kontrwywiadu, którego pijanego odnalazł amerykański patrol na terenie bazy w Ghazni. Miał nim być Badeja, który w rozmowie z dziennikarzami wszystkiemu zaprzeczył, mówiąc, że to bzdury i pomówienia. Szef SKW Janusz Nosek podjął jednak decyzję o natychmiastowym ściągnięciu go do kraju. Jeden z byłych członków kierownictwa SKW: – Zaginął na kilka dni, po czym został odnaleziony w ciężkim stanie i odwieziony do szpitala. Zażądaliśmy dokumentacji na ten temat, ale papiery gdzieś wcięło. Ludzie Macierewicza, którzy pozostali w SKW za rządów PO, zadbali o to, by się nie znalazły – twierdzi nasz rozmówca. Formalnie więc pułkownik znów był czysty. Nie tylko takie przygody zapewniły Krzysztofowi Badei sławę w armii. Cofnijmy się o kilka lat – do 2005 r., gdy PiS po raz pierwszy przejął władzę. To wtedy jego kariera nabrała gwałtownego przyspieszenia. W WSI nie ma jeszcze Macierewicza, szefem MON zostaje Radosław Sikorski, a służbami rządzi Zbigniew Wassermann. Zaczynają się pierwsze porządki. Na początku 2006 r. szefem Biura Bezpieczeństwa Wewnętrznego WSI zostaje płk Marek Kwasek, znajomy z tego samego kursu WSW w Mińsku, który ściąga Badeję do siebie. Dzięki temu zyskuje on dostęp do największych tajemnic służby – BBW to tak zwana bezpieka, policja w policji, która ma wykrywać przestępstwa i nadużycia wśród żołnierzy WSI. Jednak kilka miesięcy później kolejny zwrot – WSI idzie w stan likwidacji i do gmachu przy ul. Oczki wkracza nowa miotła, z Macierewiczem na czele. Wymiata promotora Badei. Ten jednak szybko odnajduje się w nowych realiach. Mimo grzechów przeszłości zostaje pozytywnie zweryfikowany, choć musiał na to długo czekać i ciężko zapracować – odpowiednie zaświadczenie dostał w czerwcu 2007 r., czyli po ponad roku, a dopiero we wrześniu, a więc tuż przed przejęciem władzy przez PO został wyznaczony na nowe stanowisko – do Zespołu Studiów i Analiz, którym kierował obecny szef SKW Piotr Bączek. W międzyczasie przed komisją weryfikacyjną chętnie opowiadał o sprawach prowadzonych przez WSI. Gdy pewien oficer dowiedział się, że to Badeja stał się jednym z przewodników nowej ekipy po tajemnicach służby, postanowił ostrzec Macierewicza. – Poszedłem do niego z moim przełożonym. Dwie godziny opowiadałem mu o tym, co robił Badeja w Iraku. Gdy skończyłem, Macierewicz stwierdził, że to wszystko nieprawda, a te wiadomości krążą po to, by zdyskredytować pana pułkownika – wspomina nasz rozmówca. – Badeja, ciesząc się znacznym zaufaniem nowego kierownictwa, był kimś w rodzaju komisarza do spraw wewnętrznych. Miał prawo żądać wszelkich dokumentów i prowadzić rozmowy z ludźmi. Uczestniczył również w konfrontacjach z oficerami WSI, które wtedy były przeprowadzane w celu ich weryfikacji. Kilku z nich powiedziało mi, że gdyby wtedy mieli giwerę pod ręką, nie zawahaliby się jej użyć. Znając mapę konfliktów w WSI, Badeja rozgrywał swoją partię u Macierewicza i Bączka – opowiada jeden z byłych wysokich rangą oficerów SKW. Oficjalnie nie wiadomo, jakie informacje o kolegach i sprawach prowadzonych przez WSI zbierał Badeja i co z nimi robił. Nieoficjalnie w kręgu byłych funkcjonariuszy wojskowych służb mówi się o obyczajowych hakach i wyimaginowanych aferach, które później zostały opisane w raporcie z działalności WSI. Badeja zaprzecza, że brał udział w jego powstawaniu, jednak zeznając przed prokuratorem prowadzącym śledztwo w sprawie niedopełnienia obowiązków i przekroczenia uprawnień przez szefa komisji weryfikacyjnej Antoniego Macierewicza, przyznał, że pisał analizy na podstawie teczek z archiwum WSI, których fragmenty znalazły się później w raporcie. Sporządzał też na prośbę Bączka oceny innych oficerów WSI. Ostatnia szarża I na koniec, jeszcze jedna, dobrze charakteryzująca płk. Badeję historia. Po powrocie z misji, gdy sprawa jego niedyspozycji stała się na tyle głośna, że stanęła na posiedzeniu sejmowej komisji do spraw specsłużb, kolejny szef SKW gen. Piotr Pytel podjął decyzję o przeniesieniu oficera do rezerwy kadrowej MON. Wtedy Badeja podjął ostatnią szarżę. – Zaproponował Pytlowi, że może mu przekazać takie informacje o Antonim i byłym kierownictwie SKW, których jeszcze nikomu nie opowiedział – twierdzi były członek kierownictwa wojskowych służb. – Z tego, że Badeja trafił do PGZ, najbardziej powinny być zadowolone obce służby – uśmiecha się ważny niegdyś oficer WSI, który dobrze zna bohatera tej historii. – Ze swoimi cechami charakteru, czyli pyszałkowatością i słabością do mocniejszych napojów, jest stosunkowo łatwy do rozgryzienia. W służbach powiedzieliby: łatwo go strzelić w ucho. *** Próbowaliśmy skontaktować się z Krzysztofem Badeją. Gdy zadzwoniliśmy na jego komórkę, nie chciał się przedstawić, zaprzeczał, że to on, i się rozłączył. Nie odebrał więcej telefonu. Nie reaguje MON, zaś PGZ odmówiła odpowiedzi na pytania, zasłaniając się tajemnicą firmy. Sprostowanie W artykule pt. „Pan z Grupy”, zatytułowanym w spisie treści jako „Dziwna kariera pułkownika z Polskiej Grupy Zbrojeniowej” opublikowanym w Tygodniku „Polityka” w dniu 8 listopada 2017 r. autorstwa Grzegorza Rzeczkowskiego, zostały opublikowane następujące nieprawdziwe informacje: Nieprawdą jest, iż pan Krzysztof Badeja był zatrudniony w PGZ SA. Pan Krzysztof Badeja nigdy nie pracował i nie pracuje w PGZ SA.. Z poważaniem Prezes Zarządu Błażej Wojnicz, Członek Zarządu Adam Leksiński Odpowiedź na sprostowanie PGZ W tekście „Pan z Grupy” (POLITYKA 45) opisałem historię oficera wojskowego kontrwywiadu Krzysztofa Badeję, który w zagadkowych okolicznościach znalazł zatrudnienie w biurze odpowiedzialnym za bezpieczeństwo Polskiej Grupy Zbrojeniowej. W swoim sprostowaniu spółka temu zaprzecza. Redakcja nie może odmówić publikacji, jeśli sprostowanie jest poprawne pod względem formalnym, dziennikarz ma jednak prawo odnieść się do treści sprostowania. Informację o pracy Badei w PGZ dostałem z pewnego, sprawdzonego źródła. Jednak by je potwierdzić, 15 września napisałem maila do biura prasowego Grupy z prośbą o informacje na temat pracy Krzysztofa Badei w PGZ. W przesłanej odpowiedzi 26 września PGZ nie zaprzeczył, że Badeja pracuje w firmie. Odmówił jednak odpowiedzi na moje pytania, twierdząc, że Grupa nie podlega pod ustawę o dostępie do informacji publicznej. Według PGZ spółka „nie jest podmiotem wykonującym zadania publiczne”, czyli takim, który „ma na celu zaspokojenie powszechnych potrzeb obywateli”. W jakim celu zatem sztandarowa firma zbrojeniowa produkuje okręty, czołgi, wozy opancerzone i karabiny, jeśli nie dla zaspokojenia bezpieczeństwa państwa i jego obywateli? Dlaczego PGZ najpierw unika odpowiedzi, nie zaprzeczając jednak, że pracuje w niej Badeja, a potem śle sprostowanie? Dlaczego podobnie postępuje MON? Resort pytany o to samo najpierw milczał, by ponaglany, już po ustawowym terminie 14 dni, zaprzeczyć zatrudnieniu Badei w PGZ. Do dziś jednak nie odpowiedział na inne pytania. Np. do kogo, jeśli nie do Krzysztofa Badei, należał numer telefonu komórkowego, na który dzwoniłem przed publikacją tekstu (31 października o godz. – mój rozmówca nie chciał się przedstawić, zaprzeczył, że nazywa się Badeja, a później już nie odbierał telefonu)? A przede wszystkim – jak wytłumaczyć fakt, że gdy 2 listopada zadzwoniłem na recepcję PGZ, recepcjonistka przekazała mi prośbę od Badei o pozostawieniu numeru telefonu wraz z obietnicą, że pułkownik oddzwoni? Kto próbuje ukryć przed opinią publiczną kompromitujący dla MON i PGZ oraz wojskowych służb fakt zatrudniania oficera ze stażem w tak znienawidzonych przez ich szefa Antoniego Macierewicza służbach, jak WSW i WSI? A może Badeja wrócił do służb, skąd został oddelegowany do PGZ? A więc formalnie nie jest zatrudniony w Grupie, bo etat ma gdzie indziej, co byłoby jeszcze bardziej bulwersujące, zważywszy na przeszłość tego oficera. O to również zapytałem MON. Na razie bez odzewu. Grzegorz Rzeczkowski Załączniki do rozporządzenia Ministra Obrony Narodowej z dnia 25 września 2006 r. Załącznik nr 1 WZÓR LEGITYMACJI SŁUŻBOWEJ SŁUŻBY KONTRWYWIADU WOJSKOWEGO [4] I. OKŁADKA LEGITYMACJI Opis: Okładka legitymacji jest wykonana z materiału skóropodobnego w kolorze czarnym z tłoczeniami: 1. „RZECZPOSPOLITA POLSKA”. 2. Wizerunek orła ustalony dla godła Rzeczypospolitej Polskiej według wzoru określonego w ustawie z dnia 31 stycznia 1980 r. o godle, barwach i hymnie Rzeczypospolitej Polskiej oraz o pieczęciach państwowych. 3. „SŁUŻBA KONTRWYWIADU WOJSKOWEGO”. II. CZĘŚĆ WEWNĘTRZNA LEGITYMACJI A. AWERS Opis: 1. Dwukolorowe tło giloszowe wykonane techniką druku irysowego. 2. Mikrodruk pozytywowy i negatywowy w linii o treści „RZECZPOSPOLITA POLSKA”. 3. Mikrodruk pozytywowy o treści „SŁUŻBA KONTRWYWIADU WOJSKOWEGO”. 4. Napis „SŁUŻBA KONTRWYWIADU WOJSKOWEGO” wykonany farbą optycznie zmienną. 5. Elementy graficzne wykonane farbami aktywnymi w promieniowaniu ultrafioletowym w postaci falujących linii wykonanych z liter „SKW” o zmiennej wielkości oraz umiejscowionego centralnie logo NATO. 6. Napisy w kolorze czarnym: 1) „Imię”; 2) „Nazwisko”; 3) „Nr legitymacji”; 4) indywidualny numer blankietu nanoszony w czasie produkcji; 5) „Ważna do r.”; 6) „SZEF SŁUŻBY KONTRWYWIADU WOJSKOWEGO”. 7. W prawym dolnym rogu logo Służby Kontrwywiadu Wojskowego. 8. W prawym górnym rogu tarcza herbowa z wizerunkiem orła ustalonym dla godła Rzeczypospolitej Polskiej według wzoru określonego w ustawie z dnia 31 stycznia 1980 r. o godle, barwach i hymnie Rzeczypospolitej Polskiej oraz o pieczęciach państwowych. 9. Z lewej strony miejsce na fotografię, która będzie nanoszona w procesie personalizacji. 10. Pokryty w całości folią zabezpieczającą, zawierającą zmienne optycznie napisy „RP”, „MON”, kontur terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, znak orła wojsk lądowych według wzoru określonego w przepisach o znakach Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej oraz inne elementy graficzne. B. REWERS Opis: 1. Dwukolorowe tło giloszowe wykonane techniką druku irysowego. 2. Mikrodruk negatywowy o treści „RZECZPOSPOLITA POLSKA”. 3. Mikrodruk pozytywowy w liniach wplecionych w tło giloszowe o treści „SŁUŻBA KONTRWYWIADU WOJSKOWEGO”. 4. Kilkukrotnie powtórzony element graficzny przedstawiający logo NATO, wykonany farbą aktywną w promieniowaniu ultrafioletowym. 5. Napisy w kolorze czarnym: „Instytucje państwowe, organy administracji rządowej i samorządu terytorialnego oraz przedsiębiorcy prowadzący działalność w zakresie użyteczności publicznej są obowiązani, w zakresie swojego działania, do udzielenia nieodpłatnie niezbędnej pomocy żołnierzowi i funkcjonariuszowi Służby Kontrwywiadu Wojskowego, który ma również prawo zwracania się o niezbędną pomoc do innych przedsiębiorców, jednostek organizacyjnych i organizacji społecznych, a w nagłych przypadkach do każdej osoby o udzielenie doraźnej pomocy, w ramach obowiązujących przepisów prawa. W przypadku znalezienia tej legitymacji należy niezwłocznie dostarczyć ją do najbliższej jednostki Policji. Nieuprawnione posługiwanie się legitymacją podlega odpowiedzialności karnej.”. Legitymacja ma formę personalizowanej karty identyfikacyjnej o wymiarach 53,98 × 85,60 mm wykonanej z materiału polimerowego. Mandat za niezapięcie pasów bezpieczeństwa może zapłacić zarówno kierowca, jak i pasażerowie samochodu. Za niekorzystanie z pasów bezpieczeństwa podczas jazdy grozi mandat w wysokości 100 zł. Istnieją jednak zapisy prawne, które przewidują dodatkową karę dla kierowcy. Z artykułu dowiesz się wszystkiego na temat mandatów za pasy, a także przekonasz się czym jeszcze grozi jazda bez zapiętych pasów bezpieczeństwa. Polskie prawo o ruchu drogowym nakazuje użycie pasów bezpieczeństwa podczas jazdy. Dotyczy to kierowcy i wszystkich pasażerów. Każda osoba nie mająca zapiętych pasów zapłaci mandat wysokości 100 zł, a kierowca będzie ukarany nie tylko za swoje przewinienie, ale i za przewożenie osób z niezapiętymi pasami. Dodatkowo kierowca otrzymuje punkty karne, których wysokość ustalana jest według taryfikatora i wygląda następująco: naruszenie obowiązku korzystania z pasów bezpieczeństwa przez kierującego pojazdem – 2 pkt. karne, przewożenie pasażerów niezgodnie z przepisami o korzystaniu z pasów bezpieczeństwa lub używaniu hełmów ochronnych - 4 pkt. karne. Istnieje kilka możliwości, w których nakaz zapinania pasów bezpieczeństwa przestaje obowiązywać. Osobami, które nie zapłacą mandatu za niezapięte pasy bezpieczeństwa są: kobieta o widocznej ciąży, taksówkarz w trakcie przewożenia pasażera, osoba posiadająca imienne zaświadczenie o przeciwwskazaniu do używania pasów bezpieczeństwa, osoba chora lub niepełnosprawna przewożona na noszach lub na wózku inwalidzkim, policjant, żołnierz, funkcjonariusz ABW, AW, SKW, SWW, CBA, SG, SC-S, SW – wyłącznie podczas przewożenia osoby zatrzymanej, instruktor ze szkoły jazdy oraz egzaminator – w trakcie szkolenia, a także na czas trwania egzaminu, zespół medyczny - tylko wtedy gdy ratownicy udzielają pomocy medycznej, konwojent podczas przewożenia wartości pieniężnych, funkcjonariusz BOR na służbie, żołnierz Żandarmerii Wojskowej w czasie wykonywania czynności ochronnych, dziecko poniżej trzech lat przewożone pojazdem kategorii M2 i M3 - pojazd przystosowany do przewozu ludzi i bagażu, mający mające więcej niż osiem miejsc siedzących poza miejscem siedzącym kierowcy. Mandat za pasy nie jest bardzo dotkliwy. Być może z tego względu dużo osób bagatelizuje ten przepis. Ryzyko otrzymania mandatu nie powinno być jedyną przesłanką do zapinania pasów. Głównym zadaniem pasów bezpieczeństwa jest ochrona przed skutkami zderzeń czołowych. Niezapięcie pasów nawet przez jedną osobę w aucie stanowi ogromne zagrożenie w trakcie wypadku - nie tylko dla niej samej, ale również dla pozostałych pasażerów. Gdy dochodzi do mocnego uderzenia, pasy mogą nie tylko ocalić przed śmiercią, ale przede wszystkim zminimalizować obrażenia. Natomiast jeśli nie są zapięte, to siła uderzeniowa człowieka podczas wypadku to nawet trzy tony. Osoba siedząca z tyłu auta bez zapiętych pasów może taką siłą zmiażdżyć pasażera siedzącego z przodu, a sama ma również niewielkie szanse na przeżycie, gdyż nawet jeśli mocne szarpnięcie samochodu nie złamie jej kręgosłupa, to prawdopodobnie ciało wypadnie przez przednią szybę z dużą prędkością, co z pewnością nie skończy się dobrze. Niezapięcie pasów powoduje również zagrożenie ze strony poduszek powietrznych, których zadaniem jest przecież zapewnienie ochrony podczas wypadku. Jednak, gdy pasy nie są zapięte, działanie poduszki może okazać się dodatkowym niebezpieczeństwem, jeśli człowiek uderzy w nią z całą siłą. Zostało udowodnione, że zapięte pasy dwukrotnie zwiększają szansę na przeżycie, natomiast śmierć w wyniku wypadku komunikacyjnego ponoszą najczęściej osoby, które nie miały zapiętych pasów lub miały je zapięte w nieprawidłowy sposób. Kolejną istotną kwestią, poza możliwością otrzymania mandatu za niezapięcie pasów, która powinna nas przekonać do słuszności używania w prawidłowy sposób tego zabezpieczenia, jest groźba otrzymania dużo niższej sumy odszkodowania za uraz powstały w wyniku wypadku. W ogólnych warunkach ubezpieczenia OC i NNW praktycznie każdego towarzystwa ubezpieczeniowego zawarta jest informacja, że jeżeli poszkodowany w wyniku nieszczęśliwego wypadku w jakikolwiek sposób przyczynił się do powiększenia szkody, to ponosi współodpowiedzialność za zdarzenie. Niezapięcie pasów jest właśnie takim „przyczynieniem się do powiększenia szkody”. Firma ubezpieczeniowa oceniając przesłanki upoważniające do wypłacenia odszkodowania otrzymuje wszelką dokumentację sporządzoną związaną z wypadkiem. W takiej dokumentacji będzie z pewnością zaznaczone, czy osoba poszkodowana miała zapięte pasy. Jeśli okaże się, że nie, ubezpieczyciel może obniżyć przyznane odszkodowanie o 20 proc., 30 proc., a nawet 50 proc. Dotyczy to zarówno wypłaty sumy ubezpieczenia dla kierowcy, jak i dla pasażerów. Reasumując, zapinając pasy nie tylko chronimy siebie i osoby z nami podróżujące, ale i zwiększamy szansę na otrzymanie większego odszkodowania w przypadku, gdy dojdzie do nieszczęśliwego zdarzenia na drodze. Mandat za pasy nie jest może wystarczającym „straszakiem”, jednak cena za niezapinanie pasów może być znacznie wyższa niż 100 zł. Zapięcie pasów nic nas nie kosztuje, a może uratować nam życie lub ograniczyć uszczerbek na zdrowiu, gdy dojdzie do kolizji na drodze. Myślmy o bezpieczeństwie swoim i osób z nami podróżujących, a zaoszczędzimy coś znacznie cenniejszego niż kilkadziesiąt złotych. 30 grudnia 2009 12:00/w Bez kategorii Prokuratura wojskowa bada, czy funkcjonariusz Służby Kontrwywiadu Wojskowego popełnił przestępstwo przy prowadzeniu postępowania o odebranie posłowi Prawa i Sprawiedliwości Antoniemu Macierewiczowi certyfikatu dostępu do informacji tajnych. Decyzją szefa SKW, podtrzymaną później przez premiera Donalda Tuska, certyfikat odebrano Macierewiczowi w październiku 2008 roku. W wyniku tego poseł Prawa i Sprawiedliwości nie mógł wejść w skład sejmowej komisji śledczej badającej sprawę śmierci Krzysztofa Olewnika. We wrześniu Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uznał, że decyzja szefa SKW o odebraniu Macierewiczowi certyfikatu jest nieważna. Według Ireneusza Szeląga, wiceszefa Wojskowej Prokuratury Okręgowej w Warszawie, postępowanie w sprawie wszczęto z powodu „uprawdopodobnienia popełnienia przestępstwa przez żołnierza zawodowego Służby Kontrwywiadu Wojskowego”. Przestępstwo to jest zagrożone karą 3 lat więzienia. Macierewicz, były szef Służby Kontrwywiadu Wojskowego, oświadczył wczoraj, że został poinformowany przez wojskową prokuraturę okręgową, iż śledztwo wszczęto w sprawie przestępstwa określonego w art. 231 par. 1 Kodeksu Karnego i dotyczy przekroczenia uprawnień i działania na szkodę Macierewicza w okresie od 10 lipca 2008 r. do 10 października 2008 r. przez funkcjonariusza publicznego, żołnierza pełniącego czynną służbę wojskową w stopniu podpułkownika, wyznaczonego na stanowisko służbowe w Biurze Ochrony informacji Niejawnych Służby Kontrwywiadu Wojskowego. Zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa przez oficerów Służby Kontrwywiadu Wojskowego Macierewicz złożył w listopadzie. Zarzucał między innymi przestępstwa przekroczenia uprawnień, ujawnienia tajemnicy państwowej oraz poświadczenia nieprawdy w dokumentach urzędowych. Według Macierewicza, Służba Kontrwywiadu Wojskowego nie miała prawa prowadzić wobec niego jako cywila takiego postępowania. Decyzję o cofnięciu Macierewiczowi certyfikatu bezpieczeństwa upoważniającego do dostępu do informacji tajnych szef Służby Kontrwywiadu Wojskowego wydał w październiku ubiegłego roku. Od tej decyzji poseł Prawa i Sprawiedliwości odwołał się do premiera Tuska. Szef rządu odwołania nie uwzględnił, podtrzymując tym samym decyzję szefa SKW. O odebraniu Macierewiczowi certyfikatu głośno zrobiło się w lutym, gdy wybierano skład sejmowej komisji śledczej badającej sprawę zabójstwa Krzysztofa Olewnika. To brak certyfikatu i nieuwzględnienie przez premiera Tuska odwołania Macierewicza od tej decyzji spowodował, że Platformie Obywatelskiej skutecznie udało się zablokować wejście posła Prawa i Sprawiedliwości do grona śledczych. Artur Kowalski

funkcjonariusz a żołnierz skw